KITAJKA

cienka, dość gęsta, gładka jedwabna tkanina o splocie płóciennym. Zazwyczaj jednobarwna lub mieniąca się, gdy wątek różni się barwą od osnowy. Uważa się ją za najprostszą i najpospolitszą spośród tkanin jedwabnych. Cieńsza i zazwyczaj gorsza gatunkowo od tafty. Wyrabiana była na Wschodzie. Do Rzeczypospolitej importowano ją z Turcji. Dopiero od czasów Stanisława Augusta zaczęto wytwarzać ją w Grodnie.

Źródło: „Wiązała mnie na Święty Kazimierz Jejmość Pani Omańska Dobrodziejka moja kołdrą kitajkową zieloną i z płotkiem”.

K.J.K. Dziuliński, Diariusz potocznych rzeczy i wydatków na różne domowe potrzeby, Pamiętnik, Biblioteka Jagiellońska rkps 2433, s. 13.

Zob. szerzej: I. Turnau, Słownik ubiorów. Tkaniny, wyroby pozatkackie, skóry, broń i klejnoty oraz barwy znane w Polsce od średniowiecza do początku XIX w., Warszawa 1999, s. 87; Słownik języka polskiego, https://sjp.pwn.pl/sjp/kitajka;2563507.html [data dostępu: 14.02. 2024].