KORZEC

miara pojemności ciał sypkich (tzw. miara nasypana), która stosowana była od wczesnego średniowiecza do II poł. XIX w. o bardzo zróżnicowanej wartości. Jedna z podstawowych miar. Z jej pomniejszenia lub powiększenia tworzono inne miary nasypne. Korzec dzielił się na cztery ćwiertnie, 16 (lub 12) korczyków i 32 (lub 24) miary albo też na 2 korczyki (szefle, wertele), 8-12 miarek, 32 garnce. 30 korcy (niekiedy 60) tworzyło łaszt. W okresie XIV-XVIII wieku znajdowało się w użyciu blisko 300 korcy lokalnych. Dla przykładu: korzec krakowski to 43,7 l; warszawski 120,6 l; wrocławski -36,5 l; toruński – 54,8 l; gdański – 54,7 l; lubelski – ok. 72 l.

Źródło: „Zaczął robotę cieśla, Pan Podskalny około ganku na podwórzu, od której roboty obiecałem mu złotych 20, korzec miechowski pszenice, żyta korzec, jęczmienia korzec, grochu ćwierć, piwa garniec na dzień i kieliszek gorzałki bez wiktu”.

K.J.K. Dziuliński, Diariusz potocznych rzeczy i wydatków na różne domowe potrzeby, Pamiętnik, Biblioteka Jagiellońska rkps 2433, s. 22.

Zob. szerzej: M. Kamler, Korzec [hasło], [w:] Encyklopedia Historii Gospodarczej Polski do 1945 roku, t. I, Warszawa 1981, s. 344.