ŁASZT

największa miara objętości i masy w XIV-XX w. używana w transporcie wodnym, głównie morskim. Stosowany głównie do artykułów sypkich, przede wszystkim zboża, soli, węgla, popiołu, czasem wapna, ale także do płynów i innych towarów jak np. niektóre rodzaje drewna, len, pierze, ryby, węgiel oraz żelazo. Wielkość łasztu była różna i powiększała się w miarę wrostu odległości od Gdańska, gdzie w XVII-XVIII w. wynosił on 3282,4 l, zawierając 60 korcy, 240 wiertli lub 960 miarek (ciężar gdańskiego łasztu przenicy wynosił około 2400 kg; żyta – około 2190 kg; jęczmienia – ok. 1780 kg; owsa – około 1440 kg).

Źródło: „Kupiłem u Węgrów szafranu łasztów 4 po złotych 2 szelągami”.

K.J.K. Dziuliński, Diariusz potocznych rzeczy i wydatków na różne domowe potrzeby, Pamiętnik, Biblioteka Jagiellońska rkps 2433, s. 32.

Zob. szerzej: M. Kamler, Łaszt [hasło], [w:] Encyklopedia Historii Gospodarczej Polski do 1945 roku, t. I, Warszawa 1981, s. 446.