POCHÓWEK KOŚCI

[humatio ossorum] – zlokalizowane przy kościołach małe cmentarze szybko się zapełniały. W konsekwencji raz na kilka kilkadziesiąt lat przenoszono wszystko kości do kostnicy, a gdy ta z kolei się zapełniła urządzano uroczysty pogrzeb znajdujących się w nich szczątków, które chowano do dołu, najczęściej na obrzeżu cmentarza przy dzwonnicy.

Źródło: „Humatio oss[o]rum była na cmentarzu przy kościele słaboszowskim przez Wielebnego księdza Wojciecha Rudzkiego, prebendarza tegoż kościoła”.

K.J.K. Dziuliński, Diariusz potocznych rzeczy i wydatków na różne domowe potrzeby, Pamiętnik, Biblioteka Jagiellońska rkps 2433, s. 12.

Zob. szerzej: M. Wyżga, Funkcjonowanie wiejskich cmentarzy parafii katolickich w dobie przedrozbiorowej na przykładzie dekanatów Nowa Góra, Skała i Proszowice z okolic Krakowa, „Kwartalnik Historii Kultury Materialnej”, 2014, t.62, nr 3, s. 456.