SZAJA

[saja, półsaja, szaia] – początkowo wełniana, później półwełniana tkanina z gorszej przędzy, o osnowie lnianej lub bawełnianej. Wyrabiana od XIV w. w Europie zachodniej i importowana do Rzeczypospolitej. Później produkowana w Gdańsku i na Śląsku z gorszych gatunków wełny. W drugim znaczeniu: lekka, gładka lub wzorzysta tkanina półjedwabna, z dodatkiem wełny lub bawełny, która tkana była splotem skośnym. Wyrabiano ją we Włoszech i używano w Rzeczypospolitej na lżejszą odzież, zob. I. Turnau, Słownik ubiorów. Tkaniny, wyroby pozatkackie, skóry, broń i klejnoty oraz barwy znane w Polsce od średniowiecza do początku XIX w., Warszawa 1999, s. 160.

Źródło: „Tegoż czasu sprawiłem kaftan szajowy włosowy i barankami białemi dałem go podszyć”.

K.J.K. Dziuliński, Diariusz potocznych rzeczy i wydatków na różne domowe potrzeby, Pamiętnik, Biblioteka Jagiellońska rkps 2433, s. 18.