JEŁ

zapewne od słowa ił, obecnie oznaczającego rodzaj skały osadowej, ale w języku staropolskim, mogło oznaczać glinę, tak jak we fragmencie Biblii Jakuba Wujka odnoszącym się do budowy wieży Babel, Rdz 11,3: „Y rzekli, ieden do bliskiego swego: Póydźćie, naczyńmy cegieł y wypalmy ią ogniem. Y mieli cegłę miasto kamienia, a ił kliowaty miasto wapna”. Gliną można było utwardzić podłogę boiska służącego do młócenia zboża.

Zob. szerzej: Biblia Wujka (1923) – Wikiźródła, wolna biblioteka (wikisource.org). [data dostępu: 14. 09.2024].